Εδώ και 2300 χρόνια περίπου, κάθε χρόνο, με την ανατολή του ηλίου στον ορίζοντα, ο αιγύπτιος στην καταγωγή μουσικός και Ιεροφάντης του μυστηρίου, θα αρχίσει να περιφέρεται στους δρόμους του Άλλου Κόσμου και στην πόλη των Νέκους ή Νεκρών (εκ της ΝΕΚ) με έναν ζουρνά και συνοδευόμενος από ένα νταούλι, για την αναζήτηση και την έγερση των νεκρών. Των νεκρών, που συνόδευσαν τον βασιλιά Αλέξανδρο στον τάφο (άντρες 12, γυναίκες 3).
Στο άκουσμα της μουσικής ρυθμικής αυτής πρόσκλησης, οι Μπούλες (μούμιες), θα εγερθούν από τους τάφους και θα προβάλουν στις Πύλες του Κάτω Κόσμου και στο Φως της Ημέρας, με το νεκρικό προσωπείο και τον πολύχρωμο κεφαλόδεσμο σε σχήμα φιδιού κόμπρας σε πλήρη διαστολή, να δεσπόζει στο κεφάλι τους και ως λευκά φτερωτά φαντάσματα (Μπέλλα-μπούλα ή μπα-μπούλα) και κοιτάζοντας προς τον ουρανό σε στάση ικεσίας, θα αρχίσουν να τινάζονται δεξιά αριστερά, διώχνοντας την σκόνη που τους περιβάλει από τον τάφο και δηλώνοντας μέσω της πράξης αυτής την Νεκρανάσταση τους.
Με την ολοκλήρωση της περισυλλογής των αναστημένων πλέον νεκρών και σε διάταξη πομπική, ο μουσικός θα τους οδηγήσει την 12η μεσημβρινή ώρα σε μια δεξιόστροφη κυκλική πορεία (anti-clock) στον ορίζοντα με τις επτά στάσεις που οφείλουν να πραγματοποιήσουν σε προκαθορισμένες διασταυρώσεις τριών δρόμων (επτά οι ναοί του κάτω κόσμου και τρεις οι πύλες που έχει ο καθένας), προκειμένου να μπορέσουν να αναδυθούν και να εξέλθουν από τον Κάτω στον Επάνω Κόσμο.
Με την δύση του Ηλίου στον ορίζοντα και μετά από μια πολύωρη και επίπονη διαδρομή στους δαιδαλώδες δρόμους του κάτω κόσμου, οι Μπούλες θα φτάσουν στο όγδοο στάδιο της πορείας τους και στον Αναγεννησιακό χώρο των Αλωνιών ή Γκούμνο παλαιοτέρα (ο συμβολικός κυκλικός παγανιστικός χώρος όπου διαχωρίζεται το νεκρό στάχυ από τον ζωντανό σπόρο). Με την είσοδο στον χώρο αυτόν, θα μπορέσουν να αποβάλλουν το νεκρικό προσωπείο και τον κεφαλόδεσμο που κουβαλούν από τον τάφο, αποκαλύπτοντας με αυτό τον τρόπο την ανθρώπινη μορφή τους και δηλώνοντας πλέον την ζωντανή παρουσία τους στον Κόσμο των Ζωντανών.
Στην συνέχεια και για ένα ολόκληρο άλλο 24ωρο, τα φαντάσματα αυτά της ιστορίας, θα συνεχίσουν να περιφέρονται ελεύθερα μέσα στους δρόμους στης πόλης, τρώγοντας και χορεύοντας μαζί με τους κοινούς θνητούς μέχρι ο Ήλιος να δύσει πίσω απο την Ντούρλια ( ο σκοτεινός τόπος), για να χαθούν και αυτοί ξαφνικά μαζί του, όπως ξαφνικά εμφανίστηκαν στο κόσμο των ζωντανών. Ολοκληρώνοντας με αυτόν τον τρόπο, την αιώνια προσδοκία των Μακεδόνων παγανιστών (Γενίτσαροι), για την ενδεχόμενη νεκρανάσταση του Βασιλιά τους ως θεού Φαραώ. Της αναβίωσης του Μύθου, ότι Ζει ο Βασιλιάς Αλέξανδρος».
