Ο μουσικός, παίζοντας ένα ξύλινο μουσικό όργανο τον ζουρνά και συνοδευόμενος από ένα άτομο να παίζει ένα νταούλι, αρχίζουν με την ανατολή του Ήλιου στον ορίζοντα, να περιφέρονται ακατάστατα στους δρόμους της πόλης, για την εύρεση και την έγερση των νεκρών, στον υποτιθέμενο Κάτω Κόσμο, στον Κόσμο των Νεκρών.
Ο μουσικός, εμφανίζεται να είναι ο τελετάρχης, και ο αποκλειστικός υπεύθυνος διαχειριστής της όλης τελούμενης διεργασίας, και ο οποίος, ως επικεφαλής, καθορίζει όλα τα διαδικαστικά τεκταινόμενα της. Ο διαπεραστικός ήχος του ζουρνά και τα δυνατά ρυθμικά χτυπήματα του νταουλιού, ακούγονται εκκωφαντικά στους δρόμους της πόλης, σπάζοντας την πρωινή σιωπή που επικρατεί. Επάνω σε έναν αργό, συνεχώς επαναλαμβανόμενο αρμονικό ρυθμικό μουσικό μοτίβο των 3 /4 του μουσικού μέτρου. Οι δυο μουσικοί, περιφερόμενοι ακατάστατα στους δρόμους της πόλης, χωρίς να προκύπτει ότι υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο ή επιβεβλημένο σχέδιο από την διαδικασία, μόλις φτάσουν στο πρώτο σπίτι, όπου υπάρχει είδη ντυμένη η πρώτη μπούλα και η οποία περιμένει καρτερικά στο εσωτερικό του σπιτιού να συμμετάσχει στην διαδικασία, σταματούν, χωρίς να διακόπτουν την ρυθμική μουσική υπόκρουση. Το αυστηρό τελετουργικό πλαίσιο επιβάλει, ο χορευτής που πρόκειται να συμμετάσχει στην διαδικασία αναπαράστασης, κατά την ολοκλήρωση της διαδικασίας ένδυσης του, που οφείλει να την κάνει στο εσωτερικό μέρος του σπιτιού, να βρίσκεται ερμητικά κλεισμένοςκαι να περιμένει την έλευση του μουσικού, όρθιος, ώστε να καλεστεί για να βγει στο Φως της Ημέρας άμεσα, μόνο με την δική του εντολή.
«Ω Ξύπνα! Έχεις λάβει το κεφάλι σου, τα οστά σου επανασυνδέθηκαν, τα μέλη σου ξαναενώθηκαν σε σένα. Διώξτε την σκόνη».
Ο μουσικός, σε όρθια θέση, στον προαύλιο χώροτου σπιτιού, έχοντας δίπλα του τον νταουλζής, θα στρέψει τον ζουρνά προς το σπίτι, και θα του απευθύνει μουσικό κάλεσμα για να βγει. Ο ήχος του ζουρνά και τα χτυπήματα του νταουλιού, ειδικά εκείνη την στιγμή του καλέσματος, θα δυναμώσουν ελαφρά τον ήχο,τονίζοντας το στοιχείο της εντολής, και η πόρτα, με την εκπνοή τους δυνατού ηχητικά μουσικού καλέσματος, θα ανοίξει διάπλατα. Η μουσική ενότητα του δυνατού ηχητικά καλέσματος, περιλαμβάνει τρεις επιμέρους θεματικές μουσικές ενότητες. Η μπούλα, όπως είναι το χαρακτηριστικό όνομα της ένδυσης που έχει πραγματοποιήσει ο χορευτής, μετά την ολοκλήρωση της τριπλής ενότητας του καλέσματος, θα ανταποκριθεί, καιθα κάνει την εμφάνιση του μέσα από τον σκοτεινό χώρο του σπιτιού, προβάλλοντας στην Πύλη και στο Φως της Ημέρας, σηκώνοντας αμέσως με την έξοδο και το πέρασμα του από την πόρτα, τα χέρια και το κεφάλι,ερχόμενος σε στάση ικεσίας του σώματος, κοιτάζοντας προς τον Ουρανό και τον υπάρχονταανατέλλοντα Ήλιο στον ορίζοντα.
Η πόρτα στην οποία κάνει ξαφνικά την εμφάνιση του ο χορευτής, μέσα από το σκοτεινό χώρο του σπιτιού,φαίνεται να χρησιμοποιείται και να αποτελεί ένα σημείο αναφοράς στην θεατρική πράξη της ανάστασης του νεκρού. Η πόρτα όμως, ως ένα υπαρκτό σκηνικό σημείο εστίασης στην συγκεκριμένη φάση της τελετουργίας,φαίνεται να χρησιμοποιείται και να αποτελεί ως ένα σκηνικό, για να οριοθετηθεί και να τονιστεί το στοιχείο της ανάστασης, ως μια πράξη συμβολικής μετάβασης του νεκρού, από το σκοτάδι του τάφου, στο φως της ημέρας. Στην ουσία όμως, εκφράζει και την βασική αιγυπτιακή θρησκευτική φιλοσοφική θεώρηση, ότιμεταγράφεται η θέση του νεκρού, μέσα από την οποία εμφανίζεται να οδηγείται, από μια κατάσταση, σε μια άλλη. Βέβαια, ως σκηνικό, αλλά και ως σημείο αναφοράς, μας δίνει την δυνατότητα της συγκριτικής οριοθέτησης ενός φανταστικού κόσμου τον οποίο είχανδομήσει ως θεώρηση ότι υπήρχε στον κόσμο των νεκρώντο ιερατείο των αρχαίων αιγυπτίων. Ο κόσμος των νεκρών τους, ήταν ένας πολύπλοκος και πολυδιάστατοςκόσμος, με πολλές ευφάνταστες αντιλήψεις και σύνθετες συμβολικές και εννοιολογικές φιλοσοφικές θρησκευτικές παραμέτρους. Η κατανόηση του είναι περίπλοκη και χρειάζεται μια ποιο συστηματική μελέτη της ανάλογης με το θέμα βιβλιογραφίας προκειμένου να έχει κανείς μια ποιο σφαιρική εικόνα από αυτήν που θα περιγραφείεδώ για το πώς τελικά είχε δομήσει το ιερατείο τους τον πολυδιάστατο και πολυεπίπεδο κόσμο των νεκρών τους. Στους αιγυπτιακούς τάφους λοιπόν, υπήρχε κατασκευασμένη αποκλειστικά στο δυτικό μέρος ενός τάφου, μια στενή «ψεύτικη πόρτα», ώστε το Κα όπως αποκαλούσαν την απενσωματωμένη ψυχή, είχε την δυνατότητα, να πηγαινοέρχεται ελεύθερα στον τάφο της,ώστε να τρώει την τροφή της, καθώς και να επικοινωνείταυτόχρονα με τον κάτω κόσμο των νεκρών. Ο Επίκουρος καθηγητής Dr. Lanny Bell εξηγεί ότι, ηψεύτικη πόρτα, η οποία ήταν κατασκευασμένη στο δυτικό μέρος του τάφου, ήταν η πύλη, για την μαγική επικοινωνία του νεκρού μεταξύ, ουρανού, γης και κάτωκόσμου. Και συνεχίζει: «οι κοινοί θνητοί, δεν θα μπορούσαν να διασχίσουν τα όρια της, αλλά μόνο ο μακάριος νεκρός, ο βασιλιάς, καθώς και οι ιερείς, και γενικά για όλους αυτούς που ξεκίνα ο δρόμος προς την βασιλεία των ουρανών».
Αυτές οι ψεύτικες πόρτες στους τάφους των νεκρών, λειτουργούσαν ως «φυσικά» σημεία εστίασης,που συνδέανε, τον φυσικό κόσμο, με τον πνευματικό.Συχνά αναφέρονται και ως η πόρτα του Κα, δηλαδή της ψυχής, και ήταν κατασκευασμένες από ένα μονολιθικό κομμάτι λεπτού ασβεστόλιθου, που βάφονταν με κόκκινο και μαύρο χρώμα. Όπως αναφέραμε, ο νεκρός για τους αιγυπτίους, αποτελείτο από το Κα, που μεταφράζεται με τον όρο «Διπλό», δηλαδή διπλό αιθερικό σώμα. Το ένα από τα δυο μέρη συνδέεται με το φυσικό σώμα και διαλύεται μαζί του στον τάφο μετά τον θάνατο (το λεγόμενο Μπα), ενώ, το δεύτερο μέρος,αποχωρίζεται του σώματος και παραμένει ελεύθερο, όπου, από την ψεύτικη πόρτα που αναφέραμε ότι υπήρχε στον τάφο και μέσω μιας μυστικής ακαθόριστης οδού,κατέρχεται στον Κάτω Κόσμο. Δηλαδή, η ψυχή, μετά την απελευθέρωση από το σώμα του νεκρού, είχε την δυνατότητα, να πηγαινοέρχεται ελεύθερα στον κόσμο αυτόν, καθώς και να επισκέπτεται στον τάφο, όποτε αυτή ήθελε, υπό μορφή ενός ανθρωπόμορφου μαυρόασπρου πουλιού, όπως στην παρακείμενη αιγυπτιακή απεικόνιση.
Υπάρχει ποικιλία γνωμών ανάμεσα στους αιγυπτιολόγους σχετικά με την
ερμηνεία του Κα, και κατά καιρούς έχει μεταφραστεί ως πρόσωπο, άτομο, πνεύμα,
ομοίωμα, φάντασμα κ.τ.λ. Οι Έλληνες ταύτιζαν το Κα με το κοπτικό Κω, με το
«είδωλο» του νεκρού. (Αι. Βιβ.τ. Νεκ. Σελ.37&167)
Η λέξη Ημέρα, κατά την οποία συντελείται η ανάσταση και η εμφάνιση τουνεκρού στην Πύλη και στο Φως της Ημέρας, στην Βίβλο των Νεκρών, αναφέρεται ότι έχει ένα πλατύτερο νόημα, αφού δεν πρόκειται για την ημέρα που καθορίζεται από την πορεία του Ήλιου, αλλά πρόκειται για μια εσωτερική διάσταση, έναν άλλο ίσως παράλληλο κόσμο, όπου η θεια Παρουσία είναι έντονη, φωτίζουσα σαν ένας πνευματικός Ήλιος τον κόσμο των θέων, των πνευμάτων και των δικαιωμένων νεκρών.
Γιατί, για να εισέλθει εκεί ο νεκρός, όφειλε πρώτα να περάσει από την Αίθουσα της Κρίσης και να δικαιωθεί, ενώπιον των θειων δικαστών και κατόπιν να γίνει δεκτός από τον Όσιρη, τον Κύριο του Άλλου Κόσμου. (Αιγ Βιβ.τ Νεκ. Σελ. 7)