Τελετουργική Περιφορά και Αναπαράσταση Ανάστασης στους Δρόμους της Πόλης
Με την ανατολή του ήλιου, δύο μουσικοί, ο ένας παίζοντας ζουρνά και ο άλλος νταούλι, περιφέρονται στους δρόμους της πόλης σε μια τελετουργική αναπαράσταση που συνδέεται με την ανάσταση των νεκρών. Ο ζουρνάς, με τον διαπεραστικό ήχο του, και το νταούλι, με τα ρυθμικά δυνατά χτυπήματά του, σπάνε τη σιωπή της αυγής, δημιουργώντας ένα επαναλαμβανόμενο μουσικό μοτίβο σε ρυθμό 3/4, το οποίο συνοδεύει κάθε φάση της τελετουργίας.
Ο Ρόλος του Μουσικού
Ο μουσικός, ως τελετάρχης και υπεύθυνος της διεργασίας, καθορίζει κάθε πτυχή της. Με τον ζουρνά του, απευθύνει μουσικό κάλεσμα στα σπίτια της πόλης, όπου περιμένουν οι συμμετέχοντες, ντυμένοι με τον χαρακτηριστικό ενδυματολογικό κώδικα της “μπούλας”. Η διαδικασία αυτή, οργανωμένη αλλά φαινομενικά αυθόρμητη, επιβάλλει ο συμμετέχων να παραμένει κλεισμένος στο σπίτι, έτοιμος και ντυμένος, αναμένοντας την εντολή εξόδου από τον τελετάρχη.
«Ω Ξύπνα! Έχεις λάβει το κεφάλι σου, τα οστά σου επανασυνδέθηκαν, τα μέλη σου ξαναενώθηκαν σε σένα. Διώξτε την σκόνη».
Η Έξοδος και το Κάλεσμα
Στον προαύλιο χώρο του σπιτιού, ο μουσικός στρέφει τον ζουρνά προς την πόρτα, ενισχύοντας τον ήχο του. Η μουσική πρόσκληση αποτελείται από τρεις θεματικές ενότητες, κατά την ολοκλήρωση των οποίων η πόρτα ανοίγει διάπλατα. Ο χορευτής εμφανίζεται από το σκοτεινό εσωτερικό, βγαίνοντας στο φως της ημέρας σε στάση ικεσίας, με τα χέρια και το κεφάλι στραμμένα προς τον ανατέλλοντα ήλιο.
Η πόρτα, ως σκηνικό στοιχείο της τελετουργίας, λειτουργεί συμβολικά ως σημείο μετάβασης από τον κόσμο του σκότους στον κόσμο του φωτός, αντικατοπτρίζοντας την έννοια της ανάστασης.
περιλαμβάνει τρεις επιμέρους θεματικές μουσικές ενότητες. Η μπούλα, όπως είναι το χαρακτηριστικό όνομα της ένδυσης που έχει πραγματοποιήσει ο χορευτής, μετά την ολοκλήρωση της τριπλής ενότητας του καλέσματος, θα ανταποκριθεί, καιθα κάνει την εμφάνιση του μέσα από τον σκοτεινό χώρο του σπιτιού, προβάλλοντας στην Πύλη και στο Φως της Ημέρας, σηκώνοντας αμέσως με την έξοδο και το πέρασμα του από την πόρτα, τα χέρια και το κεφάλι,ερχόμενος σε στάση ικεσίας του σώματος, κοιτάζοντας προς τον Ουρανό και τον υπάρχονταανατέλλοντα Ήλιο στον ορίζοντα.
Συμβολισμοί και Αιγυπτιακή Παράδοση
Η σκηνική αυτή αναπαράσταση αντλεί στοιχεία από την αιγυπτιακή φιλοσοφία περί θανάτου και ανάστασης. Στους αιγυπτιακούς τάφους, η “ψεύτικη πόρτα”, κατασκευασμένη στο δυτικό μέρος, λειτουργούσε ως πύλη επικοινωνίας ανάμεσα στον φυσικό κόσμο και τον κόσμο των νεκρών. Από εκεί, η ψυχή (Κα) μπορούσε να επιστρέφει για να επισκεφθεί τον τάφο ή να επικοινωνεί με τον κάτω κόσμο.
Οι Αιγύπτιοι πίστευαν ότι ο νεκρός περνούσε από μία μεταφυσική διαδικασία μετάβασης. Η ψυχή, αποχωριζόμενη από το σώμα, περνούσε μέσα από την “ψεύτικη πόρτα” για να εισέλθει στον κόσμο των πνευμάτων. Ο νεκρός έπρεπε πρώτα να δικαιωθεί ενώπιον των θείων δικαστών στην Αίθουσα της Κρίσης και στη συνέχεια να γίνει δεκτός από τον Όσιρι, τον Κύριο του Άλλου Κόσμου
Φιλοσοφική Σύνδεση με το Φως της Ημέρας
Η “Ημέρα”, στην οποία πραγματοποιείται η ανάσταση, δεν αναφέρεται μόνο στην φυσική ημέρα που καθορίζεται από την πορεία του ήλιου. Αντιπροσωπεύει μια πνευματική διάσταση, έναν κόσμο φωτισμένο από τη θεία παρουσία, η οποία λειτουργεί ως “πνευματικός Ήλιος”.
Η τελετουργία αυτή, με τις πολυεπίπεδες αναφορές και τους ισχυρούς συμβολισμούς, εκφράζει την ανθρώπινη αναζήτηση της μετάβασης από τη θνητότητα στην πνευματική ύπαρξη, αποτυπώνοντας μια βαθιά σύνδεση με τις αρχέγονες παραδόσεις και κοσμοθεωρίες.